چون كسی را مدح كنند باید كه از عجب و از كبر حذر كند و از خطر خاتمت بیندیشد، كه آن هیچ كس نداند، و هركه از دوزخ نرهد سگ و خوک از وی فاضلتر، و هیچ كس این نداند كه رسته است، و باید كه باز اندیشد كه اگر مادح جملهء اسرار وی بداند مدح وی نگوید، بشكر مشغول باشد كه حق تعالی باطن وی بر وی بپوشید، و باید كه كراهیت اظهار كند چون ثناء وی گوید، و بدل نیز كاره باشد. یكی را از بزرگان ثنا گفتند، گفت: بار خدایا ایشان همی نمی دانند و تو همی دانی؛ و دیگری را مدح گفتند، گفت: بار خدایا این مرد بمن تقرب همی كند بچیزی كه دشمن داری، ترا گواه گرفتم كه بتو تقرب می كنم بدشمنی وی و علی را -رضی الله عنه- ثنا گفتند، گفت: یا رب مرا مگیر بدانچه همی گویند از ثناء من بدانچه همی ندانند، و مرا بهتر از آن كن كه ایشان همی پندارند. و یكی علی را -رضی الله عنه- دوست نداشت: بر وی ثنا گفت بنفاق، گفت: من كمتر از آنم كه بر زبان داری و بیشتر از آنم كه بدل داری.

یكروز رسول -علیه السلام- بیرون آمد، و اثر شادی در وی پیدا بود، گفت: «جبرئیل آمد -علیه السلام- و گفت خدای تعالی میگوید: بسنده نكنی بدین كه هر كه از امت تو بر تو صلوات دهد من ده بار بر وی صلوات دهم، و چون بر تو سلام كنند ده بار بر وی سلام كنم»، و رسول گفت -علیه السلام-: «هر كه بر من صلوات میدهد، ملایكه جمله بر وی صلوات میدهند، گو خواه بسیار ده و خواه اندک»، و گفت: «اولیتر بمن آنكس بود كه صلوات بیشتر دهد بر من»؛ و گفت: «هر كه بر من صلوات دهد، ده نیكویی ورا بنویسند و ده زشتی از وی بسترند»، و گفت: «هر كه در چیزیكه مینویسد، صلوات بر من نویسد، ملایكه ویرا استغفار میكنند تا نام من در آن كتاب نوشته مانده است».