در بیان نماز جماعت گزاردن - ۳

و امیرالمؤمنین علی رضی الله عنه گفت كه درین مسئله پنج قولست اوّل آنكه هر كه از همسایگان مسجد بانگ نماز بشنود و نماز در خانه بگزارد و بجماعت مسجد نیاید بی عذری نماز او روا نباشد در خانه گزاردن و قول دوم آنكه ترک نماز جماعت نگیرد مگر منافق و بدبخت و ملعون در دنیا و آخرت و قول سیم آنكه هر كه ترک كند نماز جماعت را بدرستی كه در بدعت و ضلالت افتاد و قول چهارم آنكه هر ترک كند نماز جماعت را خدای تعالی بركت از عمر و از مال وی برگیرد و قول پنجم آنست كه هر كه ترک نماز جماعت كند حرام باشد بر وی شفاعت رسول روز قیامت و در (صلوة مسعودی) آورده اگر مسلمانی را رنجی رسد كه اگر در خانه نماز میگزارد بر پای میتواند و اگر بمسجد میرود بر پای نمی تواند گزارد اما باید كه تكبیر اول ایستاده بگوید و بنشیند و چون امام بركوع خواهد شد برخیزد و با او بركوع رود روا باشد و اگر نیمه برخیزد روا نباشد و اگر در خانه میگزارد با وضو میتواند و چون بمسجد میاید وضو نمیماند در خانه بگزارد با طهارت و اگر ایستاده میگزارد طهارت نمیماند و اگر نشسته میگزارد میماند نشسته بگزارد بركوع و سجود و اگر نشسته بركوع و سجود میگزارد وضو نمیماند و اگر باشارت میگزارد ماند بعضی گفته اند كه حكم صاحب جرح دارد هر وقت نمازی را وضویی سازد و نماز بگزارد ایستاده بركوع و سجود اما شیخ برهان الدین گفته است كه اگر باشارت بگزارد روا باشد و اگر مسلمانی را در دهان جراحت باشد كه اگر میخواند از دهان او میرود و اگر نمیخواند نمی رود خواجه (امام زاهد) گفته كه نخواند و اگر هم نمیخواند نیز میرود اینجا هر وقت نمازی را وضویی سازد و هر چند میرود نماز بگزارد تا وقت نماز باقی است و قراءت بخواند روا باشد