كه اندر خبرست كه: عطسه از فرشته است و آسا كشیدن از شیطان، و اگر سخن دروغ بودی فرشته حاضر نبودی و عطسه نیامدی». و گفت: «هر كه دروغ گوید اندر حكایت، یک دروغ زن، ویست». و گفت: «هر كه بسوگند دروغ مال كسی ببرد خدایرا بیند روز قیامت كه بخشم باشد بر وی». و گفت: «همه خصلتی ممكن بود در مؤمن مگر خیانت و دروغ».

و میمون بن ابی شیب همی گوید كه: نامهء می نوشتم، كلمهء فراز آمد كه اگر ننوشتمی نامه آراسته نشدی –ولیكن دروغ بود- پس عزم كردم كه ننویسم، منادی شنیدم كه گفت: «یثبت الله الذین آمنوا بالقول فی الحیوة الدنیا وفی الاخرة [استوار میدارد خدا مؤمنان را در گفتار در دنیا و در آخرت]» ابن سماک همی گوید: مرا بر دروغ ناگفتن مزدی نباشد: كه خود ننگ دارم از آنكه دروغ گویم.

بدانكه كلام حق تعالـی صفتی ست ازلی قایم بذات وی و از جنس حروف و اصوات نیست یعنی آواز پذیر نیست و عزلی و سریانی نیست الا آنكه مخلوقات عبارت میكنند از وی بعبارات مختلفه خلاف مر معتزله را كه گویند كلام خداوند عین این عبارت ست و محدث و این خطا و غلط ست و حق و صدق آنست كه كلام خداوند مقرست بزبانهای قرا محفوظ ست در صدور حفظه مكتوب ست در مصاحف بر حقیقت و قرائت اصوات قاریانست و نغمات ایشان و حفظ صفت حافظ و محفوظ كلام خداوند تعالـی و قرائت ما مخلوق و كلام خداوند نامخلوق چنانكه در امالی میگوید شعر

وما القرآن مخلوق تعالـی #  كلام الرب عن جنس المقال #

هر كس قرآن را مخلوق گوید كافر گردد