بدانكه هر چه خدای تعالی آفریده است در حق آدمی چهار قسم است:

یكی آنست كه هم اندرین جهان سودمندست و هم در آنجهان، چون علم و خلق نیكو، و درین جهان نعمت بحقیقت اینست،

دوم آنكه در هر دو جهان زیانكارست چون نادانی و خوی بد، و بلا بحقیقت اینست،

سیم آنكه درین جهان با راحت است و درانجهان با رنج، چون بسیاری نعمت دنیا و تمتع بدان، و این نعمت است نزدیک ابلهان و بلاست نزدیک عارفان، و مثل این چون گرسنه است كه انگبین یابد كه زهر در وی بود: اگر ابله بود و نداند كه در وی زهرست نعمت شمارد، و اگر عاقل بود بلا شمرد،

چهارم آنكه درین جهان با رنج بود و دران جهان بار راحت، چون ریاضت و مخالفت شهوت، و این نعمت است نزدیک عارفان، چون داروء تلخ نزدیک بیمار عاقل، و این بلاست نزدیک ابلهان.

و این از گناهان بزرگ است، و رسول -علیه السلام- گفت: «دروغ بابی است از ابواب نفاق» و گفت رسول -علیه السلام-: «بنده یک یک دروغ میگوید تا آنگاه كه ویرا نزد خدای تعالی دروغ زن بنویسند»، و گفت: «دروغ روزی بكاهد» و گفت: «تجار فجارند، یعنی بازرگانان نابكارند، گفتن چرا و بیع و شری حلال است؟ گفت: از آنكه سوگند خورند و بزه كار شوند، و سخن گویند و دروغ گویند»، و گفت: «وای بر آنكس كه دروغ گوید تا مردمان بخندند، وای بر وی، وای بر وی» و گفت: «مردی مرا گفت برخیز، برخاستم، دو مرد را دیدم: یكی بر پای و یكی نشسته، آنكه برپای بود آهنی سركژ اندر دهان این نشسته افكنده و یک گوشهء دهان وی بكشیدی تا بسر دوش وی برسیدی پس جانب دیگر بكشیدی همچنان و جانب پیشین باز جای شدی، و همچنان همی كرد، گفتند: دروغ زنی است، هم این عذاب میكنند ویرا تا روز قیامت».