مكتوب هفتاد و چهارم (۷۴)

بمیرزا بدیع الزمان صدور یافته در تحریض بر محبت فقرا و توجه بایشان والنصح [نصیحت نمودن] باتّباعِ صاحبِ الشَّرِیْعَهِ عَلَیْهِ وَعَلی الِهِ الصَّلوة ُوَالسَّلام مراسلهٔ شریفه و مفاوَضهٔ لطیفه ورود یافت حمدًا للهِ سُبْحَانَه كه از فحوائ آن محبتِ فقرا و توجه درویشان مفهوم گشت كه سرمایهٔ سعاداتست لِاَنَّهُمْ جُلَسَاءُ اللهِ سُبْحَانَه وَهُمْ قَوْمٌ لَا یَشْقی جَلِیْسُهُمْ وَكَانَ رَسُوْلُ اللهِ صَلَّی اللهُ تَعَالی عَلَیْهِ وَعَلی الِه وَسَلَّمَ یَسْتَفْتِحُ بصَعَالِیْكِ الْمُهَاجِرِیْنَ وَقَالَ عَلَیهِ الصَّلوةُ وَالسَّلَامُ فِیْ شَانِهِمْ رُبَّ اَشْعَثَ مَدْفُوعٍ بِالْاَبْوابِ لَوْ اَقْسَمَ عَلیَ اللهِ لَاَبَرَّه سعادت آثار افقره در صحیفه گرامی اندراج یافته بود كه خدیو نَشْاَتَیْن این نعتیست [صفتی است] كه مخصوص بحضرتِ واجب الوجود است جَلَّ سُلْطَانُه عَبْدٌ مَمْلُوْكٌ لَا یَقْدِرُ عَلی شَیءٍ را چه رسد كه بوجه از وجوه بخداوندِ خود جَلَّ سُلْطَانهُ مشاركت جوید و در راه خداوندی پوید علی الخصوص در نشأ اخرویه كه مالكیّة و ملكیة چه بطریق حقیقت و چه بطریق مجاز مخصوص بحضرت مٰلِكِ یَوْمِ الدِّیْن است حضرت حق سبحانه و تعالی در روز قیامت نِدا در دهد كه لِمَنِ الْمُلْكُ الْیَوْمَ و خود در جوابِ آن فرماید للهِ الْوَاحِدِ الْقَهَّارِ عِباد را دران روز غیر از هول و دهشت متحقِّق نیست و جز حسرت و ندامت متصوَّر نه الله تعالی در قرآن مجید خود از شدت آن روز و از غایت اضطراب خلائق خبر میدهد حَیْثُ قَالَ تَبَارَكَ وَتَعَالی اِنَّ زَلْزَلَهَ السَّاعَهِ شَیْءٌ عَظِیْمٌ یَوْمَ تَرَوْنَهَا تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَهٍ عَمَّا اَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وَتَرَی النَّاسَ سُكَاری وَمَا هُمُ بِسُكری وَلكِنَّ عَذَابَ اللهِ شَدِیْدٌ ۞

دران روز كز فعل پرسند و قول * الوالعزم را دل بلرزد زهول *

بجائیكه دهشت برند انبیا * تو عذر گنه را چه داری بیا *