استغفار

ابن مسعود میگوید -رضی الله عنه- كه: «در قرآن دو آیت است كه هیچ كس گناهی نكند و این دو آیت برخواند و استغفار كند الا گناه وی بیامرزند»؛

والذین اذا فعلوا فاحشه او ظلموا انفسهم، ذكروا الله، فاستغفروا لذنوبهم [و كسانی كه چون كار زشت كنند یا بنفس خود ستم رو دارند بیاد خدا افتند، خداوند گناهانشان بیامرزد...] الایه- ومن یعمل سوء او یظلم نفسه ثم یستغفر الله: یجد الله غفوراً رحیماً [و هر كس كار بد كند یا بر خود ستم روا دارد و پس از آن از خدا طلب مغفرت كند، خداوند را آمرزنده و بخشنده خواهد یافت].

و خدای تعالی رسول را میگوید -علیه السلام-:«فسبح بحمد ربك واستغفره انه كان تواباً [تسبیح و ستایش كن پروردگارت را و از او آمرزش بخواه كه توبه را میپذیرد]»، و بدین سبب رسول -علیه السلام- بسیار گفتی: «سبحانك اللهم وبحمدك. اللهم اغفرلی. انك انت التواب الرحیم [پاک هستی تو ای خدا و ترا میستایم. خدایا مرا بیامرز، تو پذیرنده توبه و بخشنده ای]» و رسول گفت -علیه السلام-: «هر كه استغفار بسیار گوید، در هر اندازه كه باشد فرح یابد، و در هر تنگی كه باشد خلاص یابد، و روزی وی ازانجا كه نه اندیشد به وی رسد»، و گفت: «من روزی هفتاد بار استغفار و توبه میكنم»، و چون وی چنین باشد، دیگرانرا معلوم باشد كه هیچوقت ازین خالی نباید بود! و گفت: «هر كه دران وقت كه بخسبد، سه بار بگوید: استغفر الله العظیم الذی لا اله الا هو الحی القیوم [طلب آمرزش میكنم از خدای بزرگی كه پروردگاری جز او نیست و بزرگ و پاینده است]، همه گناهان وی بیامرزند، اگر به بسیاری كف دریا بود و ریگ بیابان و برگ درختان و روزهای دنیا»، و گفت: «هیچ بنده گناهی نكند، كه طهارتی بكند نیكو و دو ركعت نماز كند و استغفار كند، الا آن گناه وی بیامرزند».