پنجم- آنكه تا گرسنه نشود دست بطعام نبرد، و نیكوترین سنتی كه بر طعام تقدیم باید كرد گرسنگی است: كه پیش از گرسنگی خوردن مذموم و مكروه است، و هر كه دست بطعام برد و گرسنه بود، و بازگیرد و هنوز گرسنه بود، هرگز بطبیب حاجت نیابد.

ششم- آنكه بما حضر [هر چه موجود باشد] قناعت بكند، و تكلف طعامهای خوش نكند: كه مقصود مومن نگاه داشت قوّت عبادت بود نه تنعم؛ و سنت است نانرا گرامی داشتن كه قوام آدمی بدین است: و بهترین اكرام وی آنست كه در انتظار نان- خورش ندارندش، بلكه در انتظار نماز ندارند، كه چون نان حاضر شد نخست نان خورند آنگاه نماز كنند.

هفتم- آنكه دست بطعام نبرد تا كسی حاضر نیاید كه با وی بخورد: كه تنها خوردن نیكو نیست، و هر چند دست بر طعام بیش بود بركت بیش بود؛ و انس گوید -رضی الله عنه- كه: «رسول -علیه السلام- هرگز طعام تنها نخوردی».

یكروز رسول -علیه السلام- بیرون آمد، و اثر شادی در وی پیدا بود، گفت: «جبرئیل آمد -علیه السلام- و گفت خدای تعالی میگوید: بسنده نكنی بدین كه هر كه از امت تو بر تو صلوات دهد من ده بار بر وی صلوات دهم، و چون بر تو سلام كنند ده بار بر وی سلام كنم.»، و رسول گفت -علیه السلام-: «هر كه بر من صلوات میدهد، ملایكه جمله بر وی صلوات میدهند، گو خواه بسیار ده و خواه اندک»، و گفت: «اولیتر بمن آنكس بود كه صلوات بیشتر دهد بر من»؛ و گفت: «هر كه بر من صلوات دهد، ده نیكویی ورا بنویسند و ده زشتی از وی بسترند»، و گفت: «هر كه در چیزیكه مینویسد، صلوات بر من نویسد، ملایكه ویرا استغفار میكنند تا نام من در آن كتاب نوشته مانده است».