و با خواجه گفت: این زن بر كسی عاشق است و ترا بخواهد كشت، تو خویشتن را خفته ساز تا ببینی، مرد خویشتن خفته ساخت: زن همی آمد و استره در دست گرفته تا دست فرا كرد و محاسن وی برگرفت، مرد شک نكرد كه ویرا بخواهد كشت، مرد برجست و زنرا بكشت، خویشاوندان زن بیامدند و مرد را بكشتند، و خویشان مرد بیامدند جنگ كردند و بسیار خونها ریخته شد.

در روزهای شریف و فاضل روزه داشتن سنت است، آنچه در سال اوفتد: روز عرفه [نهم ذی الحجه] و عاشورا [دهم ماه محرم] و نه روز اول ذی الحجه و ده روز اول محرم و جمله ماههای رجب و شعبان است. و در خبرست كه: «روزه یک روز از ماه حرام فاضلتر از سی روز از ماههاء دیگر، و یک روز از رمضان فاضلتر از سی روز از ماه حرام»، و گفت: «هر كه پنجشنبه و آدینه و شنبه از ماه حرام روزه دارد، او را عبادت هفصد ساله بنویسند، و ماه حرام چهارست: ذوالقعده و ذوالحجه و محرم و رجب، و فاضلترین ذوالحجه است كه وقت حج است». و در خبرست كه: «عبادت در هیچوقت فاضلتر و دوستتر -نزد خدای- از عشر [دهه] اول ذی الحجه نیست: روزه یک روز ازان چون روزه یک سالست، و قیام یک شب چون قیام لیلة القدرست»، گفتند یا رسول الله: «و نه نیز جهاد؟»، گفت: «آری! نه نیز جهاد، الا كه اسب وی كشته شود و خون وی ریخته آید در جهاد». و گروهی از صحابه كراهیت داشته اند كه همه رجب روزه دارند، تا با ماه رمضان مانند نبود: بدین سبب یک روز گشاده اند یا زیادت. و در خبرست كه: «چون شعبان به نیمه رسد، روزه نیست مگر رمضان»، و در جمله آخر شعبان بگشادن نیكوست: تا رمضان ازو گسسته شود؛ اما باستقبال رمضان از آخر شعبان روزه داشتن كراهیت است: مگر كه سببی باشد جز قصد استقبال.