روزه داشتن در روزهای شریف - ۲

اما روزهاء شریف از ماه ایام بیض [روزهای سفید: مقصود روزهائی از ماه است كه ماهتاب در شب آنها بیشترین روشنی را دارد كه همان سیزدهم و چهاردهم و پانزدهم باشد] است: سیزدهم و چهاردهم و پانزدهم، و از هفته: دوشنبه و پنجشنبه و جمعه.

اما روزه پیوسته داشتن همه سال جامع بود این همه را، لیكن پنج روز لابد بود كه بباید گشادن: دو روز عید [عید قربان و عید فطر] و سه روز ایام تشریق [خشک كردن گوشت در آفات: اینعمل در سه روز پس از عید قربان انجام میشود] پس از عید اضحی؛ و باید كه بر خویشتن حجر [منع] نكند در افطار كه آن مكروه باشد: و هر كه روزه پیوسته نتواند داشتن، یک روز می دارد و یک روز می گشاید: این روزه داود است -علیه السلام-، و فضل وی بزرگست.

و در خبرست كه: «عبدالله بن عمرو بن العاص می پرسد از فاضلترین طریقی در روزه، ویرا بدین فرمود، گفت: ازین فاضلتر خواهم، گفت: ازین فاضلتر نیست»، و دون این آن باشد كه روز دوشنبه و پنجشنبه می دارد، تا نزدیک بود- با ماه رمضان بهم بثلث سال.

و چون كسی حقیقت روزه بشناسد: كه مقصود كسر شهواتست و صافی كردن دل، باید كه مراقب دل خود می باشد، و چون چنین باشد، گاه بود كه افطار فاضلتر بود، و گاه بود كه روزه، و بدین سبب بود كه رسول -علیه السلام- گاه روزه داشتی تا گفتندی مگر بیش نگشاید، و گاه بگشادی تا گفتندی مگر بیش نخواهد داشت، و ترتیبی معلوم نبودی روزه ورا، و علما كراهیت داشته اند كه چهار روز زیادت نگشاید -پیوسته- و این روز عید و ایام تشریق گرفته اند كه چهار روزست، برای آنكه بر دوام روزه بگشادن بیم بود كه دل سیاه كند و غفلت غالب شود و آگاهی دل ضعیف شود.