در نماز چند كراهیت است

بدانكه چند كراهیت است در نماز:

یكی در نماز آمدن بوقت گرسنگی و تشنگی و خشم و تقاضای بول و قضا حاجت و هر دل مشغولی كه از خشوع باز دارد؛ و دو پای بهم باز نهادن چست [تنگ]؛ و یک پای از جای بر گرفتن؛ و بر سر پای نشستن در سجود؛ و بر سرون نشستن؛ و دو زانو با سینه آوردن؛ و دست در زیر جامه داشتن؛ و بوقت سجود جامه از پیش و پس گرفتن؛ و میان بستن زیر جامه؛ و دست فرو گذاشتن؛ و از هر سو نگریستن؛ و انگشت طرقانیدن [رگ انگشتان شكستن]؛ و اندامها خاریدن؛ و آسا كشیدن [خمیازه كشیدن]، و با موی محاسن بازی كردن؛ و سنگ ریزه راست كردن برای سجود؛ و نفخ در زمین بوقت سجود، و انگشتان در هم گذاشتن، و پشت بجایی باز نهادن.

و در جمله جسم و دست و جمله اعضا باید كه بادب باشد و بصف نماز باشد، تا نماز تمام باشد، و زاد آخرت را شاید.

اما فریضه از جمله آنچه گفتیم دوازده چیز بیش نیست: نیت و تكبیر اول و قیام و خواندن فاتحه و ركوع و آرام گرفتن در وی و اعتدال از ركوع و سجود و آرام گرفتن در وی و اعتدال از وی بنشستن و تشهد باز پسین و صلوات بر رسول - علیه السلام – و نشستن در وی و سلام: چون این مقدار بكند نماز درست بود بدان معنی كه شمشیر از وی بیفتد، اما پذیرفتن آن در خطر بود و این همچنان بود كه كنیزكی بهدیه پیش ملكی برند اگر چه گوش و بینی ندارد و دست و پای ندارد ولیكن زنده باشد: خطر آن باشد كه پذیرفته نباشد.