بیان عبادات و عادات یومیه و لیلیه حضرت امام ربانی - ۵

۹-و می فرمودند آنكه برخی از بعضی رسایل حضرات خواجگان نقشبندیه رضی الله عنهم قلـّت عمل فهمیده اند نه آن چنان است كه طریقهٔ این بزرگان در اتـّباع نبوی اوثق و اوفق طرق ست و آنحضرت را صلـّی الله علیه وسلـّم با وجود محبوبیت و علو مرتبه از كثرت عبادت پای های مبارک متورم گردیده بود غایة فی الباب چون طریقه خواجگان ما در بدایت بل ابتدای توسط نیز بجذبات متعلـّق ست لا جرم حال ایشان آندم از كثرت سكر و استغراق مقتضی كثرت اعمال جوارحی نیست بل دوام توجه و حضور را با اتیان فرایض و واجبات و سنن مؤكده جمع كرده بهمان اقتصار كرده اند ومع ذلک رعایت عزیمت امور را لازم شمرده كه آن از ریاضات عظیمه است خصوصا ًبا جذبات و غلبات اما چون بعنایت الله المتعال از تلوینات احوال به تمكین رسند لا جرم بكثرت طاعات آیند و هر مقداری كه آن ازیشان بیشتر بظهور آید ترقیات بیشتر بینند و با آنكه حضرت ایشان را بر مسائل فقه استحضار تمام بود و بر اصول فقه مهارت فراوان اما بنابر غایت احتیاط اكثر در مسائل بكتب معتبرهٔ ثقه [رجوع] می نمودند و در سفر و حضر بعضی كتب معتبرهٔ فقه را با خود می گرفتند

۱۰- و همگی همت ایشان آن بود كه عمل بمفتیٰ به و مختار فقهای كبار نموده آید و در عملی كه بعضی از فقهای بر جواز آن رفته بوده اند و بعضی بر كراهت آن ایشان ترجیح جانب كراهت داده بران عمل نمی كردند و می فرمودند اگر تعارض در جواز و عدم [جواز] و حل و حرمت واقع شود ترجیح جانب عدم جوازست و جانب حرمة را و تا ممكن بودی حضرت [ایشان] جمع مذاهب می نمودند و در بعضی روایات كه امام اعظم رضی الله عنه یک جانب بود و صاحبین رضی الله عنهما یک جانب