مكتوبات حضرت محمد عثمان صاحب (قدس سره) - ۱

مكتوب اول

سال وفاتش ۱۳۱۴ ه.ق. [۱۸۹۶ م.] در موسی زئی شریف [پاكستان]

بسم الله الرحمن الرحیم الحمد لله وسلام علی عباده الذین اصطفیٰ اما بعد حقائق و معارف آگاه جناب فیض مآب مولوی محمود شیرازی صاحب اوصله الله الی غایة ما یتمناه از فقیر حقیر لا شئ عثمان عفی عنه واضح رأی عالی آنكه دو مكتوب شریف از مقام اری [اری نام قصبه ایست در ضلع مظفر گده داكخانه محمود كوت] در یک روز رسیدند كاشف مدعای كلی و جزوی گردیدند قلب انسان مثل آسمان گهی صاف و گهی مكدر و شیطان لعین دشمن قوی در كمین بكدامی حیله و دسیسه آدمی بیچاره را از جا بیجا می كند در میدان خدا پرستی جان بازی باید كه بهیچ چیز التفات نسازند بكار خود كه سلامتیٔ قلب است [سلامتی قلب از محبت ماسوا یعنی مخلوقات] می پردازند و توكلاً علی الله برین راه رفتار میسازند و باین و آن طرف انحراف نمی ورزند

شارع صراط مستقیم نهاده بجز فضل الهی جلّ شانه و بیواسطهٔ دوستان خدا ملجأ و مأوای بنظر نمی آید فقط و از طرف فقیر ترددات و تشویشات نفرمایند فقیر از آن صاحب راضی است او تعالی شانه راضی باشد و این داعی همواره بدعا گوئی شاغل كه كدام وقت میمون و ساعت همایون میباشد كه آن صاحب را پروردگار حقیقی عزّ شانه جای قرار و استقامت بدهند كه در آنجا جمعیت قلبی و اشاعت طریقهٔ شریفه و انتشار فیض حضرات گرامی قدسنا الله تعالی باسرارهم السامی باحسن الوجوه شوند نه امری دیگر ازین طرف از جمیع وجوه اطمینان فرموده شب و روز بتصحیح نیت بكار و بار كه یاد مولی است صرف سازند. بیت:

دیدهٔ احقر و دل همراهِ تست ** انت كافی فی مهمات الامور