اندر بیان كردن سنت و جماعت و شناخت آن - ۲

 و عذاب دوزخ قبله دل خویش كند تا آتش ندامت در دل وی بالا گیرد دل بسوختن آید و چشم بگریستن آید و زبان بنالیدن آید و تن فرا گداختن آید چون چنین گردد چشم نگاه دارد از نادیدنی و گوش نگاه دارد از ناشنیدنی و زبان نگاه دارد از ناگفتنی قرین بد را بدرود كند بپای نرود جایی كه نباید رفت بدست نگیرد چیزی كه نباید گرفت هفت اندام خود در بند بندگی كند و هر خصم كه می خشنود تواند كرد خشنود كند و بر گذشته حسرت و ندامت خورد و خوف تمام بر دل نهد كه آیا این خطاهای من و جفاهای من از من در گذارند یا نه آیا كه با من چه خواهند كرد بیامرزند یا عذاب كنند نَفَسی در بیم و نَفَسی در امید می گذارد شب و روز بكار خدای مشغول گردد طعام خوردن بَدْرُود كند بروز و بهمه اوقات زبان بذكر خدای تعالی تر دارد خاصة بامداد و شبانگاه كه آنرا خاصیتی است چنانكه حق سبحانه و تعالی می فرماید (فَاصْبِرْ عَلَی مَا یَقُولُونَ وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَقَبْلَ غُرُوبِهَا* طٰهٰ:۱۳۰) و نیز می فرماید (یُسَبِّحُ لَهُ فِیهَا بِالغُدُوِّ وَالْاَصَالِ* النور:۳۶) و نیز می گوید (فَسَبِّحْ وَأَطْرَافَ النَّهَارِ لَعَلَّكَ تَرْضَی* طٰهٰ:۱۳۰) نیک جهد باید كرد تا تن را از آنچه خوی كرده است باز پس آری و از درگاه شیطان با درگاه رحمان آری نه بینی كه حق سبحانه و تعالی رسول را صلی الله علیه وسلم بدین فرمود چنانكه گفت (قُمِ اللَّیْلَ إِلَّا قَلِیلاً نِّصْفَهُ أَوِ انقُصْ مِنْهُ قَلِیلاً أَوْ زِدْ عَلَیْهِ وَرَتِّلِ الْقُرْآنَ تَرْتِیلاً) و جای دیگر گفت (وَمِنَ اللَّیْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نَافِلَة لَّكَ) چون رسول را صلی الله علیه وسلم به بیداریٔ شب و نماز فضائل فرمود وقتی و حالتی نخواهد بود از آن وی و از آن صحابهٔ وی فاضلتر و مقام نخواهد بود از مقام محمود شریفتر چون آن مقام را بهای این كرد كه شب و روز بذكر ما مشغول باش و سیرت مصطفی صلی الله علیه وسلم و آن یاران وی این بود كسی كه بر بدل این كند نه بر سیرت و راه ایشان باشد دیگر چنان باید كه فضائل گزار فریضه ناسی نباشی