اندر بیان كردن سنت و جماعت و شناخت آن - ۳

 بسیار وقت باشد كه كسی گوید من برخیزم و نماز شب كنم آنگه چون صبح برآید فرا خواب شود تا وضوء وی شكسته گردد آنگاه برخیزد و نماز فریضه فرا كردن گیرد آن از وسواس دیو باشد و این در روزگار پیشین بود كه ما نو بكار در آمده بودیم كه ابلیس علیه اللعنة به نماز فضائل فریضهٔ تائبانرا در تقصیر می افكند اما درین روزگار چنان شده است كه بآخ و واخ فریضه و فضایل از میان برداشتند مكنید ای مردمان گوش باحوال خویش دارید كه ابلیس علیه اللعنة بیشتر خلق را از راه ببرد تایب را چنان باید كه در هر وقتی نمازی وضوی تازه كند تا دیو از وی رمیده گردد و در عبادت سبكتر باشد و بقول پیغامبر صلی الله علیه وسلم كار كرده باشد كه (مَنْ جَدَّدَ وُضُوءَهُ جَدَّدَ اللهُ لَهُ الْمَغْفِرَةَ) و چنان باید كه نماز جماعت هیچ نگذارد و در جمعه هیچ تقصیر نكند اگرچه دو فرسنگ بباید رفت و مسكن وی در اغلب احوال مسجد باید كه باشد و چون بنشیند روی بقبله نشیند اگر حقی ندارد در گردن یا مادر یا پدر یا فرزند یا زن دارد كه حق ایشان در گردن وی نباشد در مسجد می باید بود تا بامداد چنانكه آفتاب برآید آنگاه برخیزد و دوازده ركعت نماز كند ابراران اگر فریضه از وی فوت شده باشد بر نیت قضا گذارد پس آنگاه بكسب حلال مشغول شود اگر توكل ندارد و اگر بر نصیب غیری كند این كسب بهتر باشد و اگر دنیا دارد خرج كند بریشان و از حق باز ندارد و اگر دنیا ندارد كسب حلال است اما باید كه بحجت كند چنانكه حق سبحانه و تعالی از وی بپرسد كه چرا كردی و چه كردی جواب تواند داد و بكسب دنیا جمع نكند و آنچه جمع كرده است در كار خدای تعالی تفرقه كند و دل متفرق را جمع كند و سخاوت پیشه گیرد و بُخل دور كند