درجات خشم با مخالفان خدای تعالی - ۳

و در خبرست كه چون بنده بیمار شود، خدای تعالی دو فرشته بر وی موكل كند تا چون كسی بعیادت شود شكر كند یا شكایت گوید- اگر شكر كند و گوید- خیرست والحمد لله، خدای تعالی گوید: بر من است بنده مرا، كه اگر ببرم برحمت خویش برم و ببهشت برسانم، و اگر عافیت دهم گناهان ویرا بدین بیماری كفارت كنم، و گوشتی و خونی بهتر از آن كه داشت باز دهم».

و علی می گوید- رضی الله عنه- كه: «هر كرا درد شكم كند، از زن خویش چیزی بخواهد از كابین وی، و بدان انگبین بخرد، و با آب باران بیامیزد و بخورد، شفا یابد- كه خدای تعالی بارانرا مبارک خوانده است، و انگبین را شفا، و كابین زنانرا كه ببخشند هنی و مری یعنی نوش و گوارنده، تا این سه بهم آید ناچار شفا یابد».

و در جمله ادب بیمار آنست كه- گله نكند، و جزع [ناله و فریاد شكایت آمیز] نكند، و امید بدان دارد كه بیماری كفارت گناه وی باشد، و چون دارو خورد توكل بر آفریدگار دارد نه بر دارو؛ و ادب عبادت كننده آنست كه- بسیار ننشیند، و بسیار نپرسد، و دعا كند بعافیت، و از خویشتن فرا نماید كه رنجور است بسبب بیماری وی، و چشم از خانها و درها كه در سرای باشد نگاه دارد، و چون بدر سرای رسد دستوری خواهد، و در مقابلهٔ در نه ایستد بلكه یكسو بایستد، و در برفق زند، و نگوید- یا غلام، و چون گوید- كیست؟ نگوید كه- منم، لیكن بجای ای غلام بگوید- سبحان الله والحمدلله، و هر كه در وی بزند، همچنین باید كرد.