مكتوب هفتاد ویكم - ۲

و درین طریق كه طریقِ صحابه كرام است علیهم الرضوان افاده و استفاده انعكاسی است صحبتِ شیخ مقتدا با رعایت آداب كافی است و وظائف و اذكار و طاعات نیز از ممدات و معاونات است. صحبتِ خیر البشر علیه وعلی آله الصلوة الزاكیات والتسلیمات والتحیات النامیات در حصولِ كمالات به شرطِ ایمان و تسلیم و انقیاد كافی بود. لهذا راهِ وصول درین طریقه اقرب گشته است و در اخذِ فیوض و بركات از شیخ كامل مكمل كهول و صبیان و شیوخ و احیاء و اموات برابر اند ریاضت درین طریق عالی كه متضمن اندراج نهایت است در بدایت اتّباع سنت سنیه است و اجتناب از بدعتِ نامرضیه. طریقِ ما طریقِ دعوتِ اسما نیست اكابرِ این طریق استهلاک در مسمّٰی این اسما اختیار فرمودند. از نسبت این بزرگواران اگر اندک بدست افتد اندک نیست زیرا كه نهایتِ دیگران در بدایتِ ایشان مندرج است استماع فرمایند كه شغل باطنی در طریقه ما اقسام است قسم اوّل ذكر اسم ذات است و طریقِ این ذكر آن است كه طالب را باید كه زبانِ خود را بكام بچسپاند و به جمع همت متوجه قلبِ صنوبری كه در چپ واقع است گردد و این قلبِ صنوبری آشیانه قلبِ حقیقی است كه از عالم امر است و آن را حقیقتِ جامعه نیز گویند. و لفظ مبارک الله را در دل به طریق خطور بگذرانند و بزبانِ دل این لفظ خطیر بگوید بی آنكه صورتِ دل را تصور كند و نَفَسْ را بند نه كند و در ذكر گفتن هیچ گونه آن را دخل نه كند. نَفَسْ بطورِ خود می آمده باشد و از لفظ مبارک الله ذاتِ بیچون خواهد و هیچ صفتِ آن ملاحظه نَنُماید و از ذروه ذات به خضیضِ صفات فرود نه آید و از تنزیه به تشبیه نگراید باید دانست كه همچنانكه قلب به جانبِ دست چپ دارد چنانچه بَالا گذشت روح بدست راست تعلق دارد. آن نیز محل ذكر است). [محی السنّة  محمد سیف الدین فاروقی مجدّدی در سنه ۱۰۹۶ ه.ق. (۱۶۸۴ م.) در سرهند شریف وفات یافت.]