فضیلت میزبانی

بدانكه آنچه گفتیم در آنست كه كسی ناخوانده بزیارت شود، اما حكم دعوت كردن دیگرست.

و گفته اند كه: چون مهمانی بیاید، هیچ تكلف مكنید، و چون بخوانید هیچ باز مگیرید، یعنی هر چه توانید بكنید. و در فضیلت ضیافت اخبار بسیار آمده است و آن بر عادت عرب است كه ایشان در سفر بحله [حله بكسر حا و تشدید و زبر لام یكدسته مهمان كه یكدفعه وارد شوند] بر یكدیگر رسند، و حق چنان مهمان گزاردن مهم است، و برای این گفت رسول -علیه السلام-: «كسی كه مهماندار نیست در وی خیر نیست»، و گفت: «برای مهمان تكلف- مكنید، كه آنگاه ویرا دشمن گیرند: و هر كه مهمانرا دشمن دارد خدای را دشمن داشته بود، و هر كه خدایرا دشمن دارد، خدای تعالی ویرا دشمن دارد». و مهمانی غریب كه فرا رسد، برای وی وامی كردن و تكلفی كردن روا باشد، اما برای دوستان كه بزیارت یكدیگر آیند نباید كه آن سبب تقاطع [بریده شدن آمد و شد] شود. ابورافع، مولای رسول -علیه السلام- می گوید كه: «رسول -علیه السلام- مرا گفت: فلان جهود را بگوی تا مرا آرد وام دهد تا ماه رجب، كه مرا مهمانی فرا رسیده است، آن جهود گفت: ندهم تا گروی نباشد، باز آمدم و بگفتم: یا رسول الله گرو میخواهد، رسول گفت: والله من در آسمان امینم و در زمین امینم، اگر بدادی باز دادمی، اكنون زره من گرو كن، ببردم و گرو كردم».

و ابراهیم -علیه السلام- بطلب مهمان یک دو میل بشدی و نان نخوردی تا مهمان بیافتی و از صدق وی در مشهد وی آن ضیافت بمانده است، كه تا این غایت هیچ شب از مهمان خالی نبوده است، و گاه بود كه صدودویست مهمان بود آنجا، و بران دیهها وقف كرده اند.