آنست كه در انتظار ندارد، و تعجیل نكند، و بر جای بهتر ننشیند: آنجا نشیند كه میزبان اشارت كند، و اگر دیگر مهمانان صدر بوی تسلیم كنند، وی راه تواضع گیرد، و در برابر حجره زنان ننشیند، و در جایی كه طعام از آنجا بیرون آرند بسیار ننگرد، و چون بنشیند كسی را كه بوی نزدیک باشد تحیت كند و بپرسد، و اگر منكری بیند انكار كند، و اگر تغییر نتواند كرد بیرون آید. احمد بن حنبل گفته است: «اگر سرمه دانی سیمین بیند نشاید كه بایستد». و چون شب بخواهد بایستد، ادب میزبان آنست كه قبله و طهارت جای بوی نماید.

آنست كه به دستوری بیرون آید، و میزبان باید كه تا به در سرای با وی بیرون آید كه رسول -علیه السلام- چنین فرموده است، و باید كه میزبان سخن خوش گوید و گشاده روی بود، و میزبان نیز اگر تقصیری بیند درگذارد و فرو پوشد بنیكو خویی، كه حسن خلق از بسیاری قربات فاضلترست. در حكایت است كه: استاد جنید- رحمه الله- را كودكی بخواند به دعوت كه پدرش كرده بود، چون به در سرای رسیدند پدرش وی را در نگذاشت، وی بازگشت، دیگر باره كودک ویرا بخواند، باز آمد، پدر اندر نگذاشت همچنین تا چهار بار میامد تا دل كودک خوش می شود، و باز میگشت تا دل پدرش خوش می شود و وی از در میان فارع و اندران هر ردی و قبولی ویرا عبرتی بود: كه وی آنرا از جای دیگر می دید.