۶.  مقلّدان می باشند. خبرهای مختلفی را كه در مورد یک مسئله آمده است، ترتیب داده، ردیف كرده نوشته اند. در كتابهایشان روایاتی كه ردّ شده باشد، وجود ندارد. صاحب (كنز الدقائق) ابوالبركات عبدالله بن احمد نَسَفی (۷۱۰) و صاحب (مختار) عبدالله بن محمود مُوصُلی (۶۸۳) و صاحب (وقایه) برهان الشریعه محمود بن صدر الشریعه عبیدالله (۶۷۳) و صاحب (مجمع البحرین) ابن السّاعاتی احمد بن علی بغدادی (۶۹۴) از اینها می باشند "رحمة الله تعالی علیهم اجمعین".

۷.  مقلدهایی هستند كه نمی توانند خبرهای ضعیف را از خبرهای قوی جدا كنند. (اینها برای اینكه خوانده هایشان را خوب درک و فهم می كنند و اینرا به مقلدانی كه فهم و درک نكرده اند، توضیح می دهند، از جمله علمای فقه حساب شده اند).

چون معلوم شد كه بر هر كسی آموختن آن علم واجب است كه در راه معاملت ویست، بدانستی كه عامی پیوسته در خطر باشد، كه ویرا كاری در پیش آید و بنادانی بكند كه نداند كه اندر آن حكمتی هست، و بدین معذور نباشد: هرگه كه حاجت بدان غالب بود و نادر نباشد. مثلا كسی در حال حیض مباشرت كند یا پس از حیض پیش از سر شستن، و گوید كه این علم ندانستم: معذور نباشد. و از زنی كه پیش از صبح پاک شود، و نماز شام و نماز خفتن قضا نكند، كه نیاموخته باشد، یا مردی كه زن را در حال حیض طلاق دهد و نیاموخته باشد كه حرام است: معذور نباشد. و با وی گویند: ترا گفته بودیم كه طلب علم فریضه است، از این فریضه چرا دست بداشتی تا در حرام افتادی؟ مگر كه واقعهٔ نادر باشد كه افتادن آن متوقع نبود: آنگاه معذور باشد.