آداب دعا - ۲

ششم- الحاح كند در دعا و تكرار میكند و می آویزد، و نگوید: «اند [چند] بار دعا كردم و اجابت نبود»، كه وقت اجابت و مصلحت آن ایزد تعالی بهتر داند؛ و چون اجابت یابد، سنت آنست كه بگوید: «الحمد لله الذی بِنِعْمَة تتم الصالحات [سپاس خدایی را كه بسبب نعمت او كارهای نیک تمام می شود]» و چون اجابت دیرتر بود، گوید: «الحمد لله علی كل حال [سپاس خدایرا در هر حال]»؛

هفتم- آنكه نخست تسبیح كند و صلوات دهد؛ و رسول -علیه السلام- پیش از دعا بگفتی: «سبحان ربی العلی الاعلی الوهاب [منزه است پروردگار بزرگ بلند مرتبه بسیار بخشنده من]»، و گفته است: «هر كه دعا خواهد كرد، نخست باید كه بر من صلوات دهد، كه این دعا را اجابت بود ناچار، و خدای تعالی كریم تر از آنست كه از دو دعا یكی اجابت كند و یكی منع كند»؛

هشتم- آنكه توبه كند و از مظالم بیرون آید، و دل بكلیت بحق تعالی برد: كه بیشتر دعا كه رد افتد، از غفلت دلها بود و ظلمت معصیتها.

و كعب الاخبار میگوید: «قحطی بود در زمین بنی اسرائیل، موسی -علیه السلام- با جملهٔ امت باستسقا [طلب آب: نماز طلب باران] شدند سه بار، و اجابت نیفتاد، پس وحی آمد بموسی -علیه السلام- كه: در میان شما نمامی است و تا وی توبه نكند اجابت نكنم، گفت: بار خدایا آن كیست تا او را از میان بیرون كنیم، گفت: من از نمامی منع میكنم، نمامی چون كنم؟! موسی گفت: توبه كنید از سخن چینی، همه توبه كردند و باران آمده گرفت».

و مالک بن دینار گوید: «در بنی اسرائیل قحطی بود، دو بار باستسقا شدند، اجابت نیفتاد، پس وحی آمد بپیغامبر ایشان كه: ایشانرا بگوی كه بیرون آمده اند و دعا میكنند با كالبدهای پلید و شكمهای پر حرام و دستهای بخون ناحق آلوده: بدین بیرون آمدن خشم من زیادت شد و از من دور گشتید».