فضیلت صدقه دادن - ۲

آنگاه گویی این فلانرا و آن فلانرا: كه آن خود فلانرا شد، اگر تو گویی و اگر نه». و عیسیٰ -علیه السلام- گفت: «هر كه سایلی را نومید دارد و از در باز گرداند، تا هفت روز ملایكه در آن خانه نشوند». و رسول -علیه السلام- دو كار با هیچ كس نگذاشتی بلكه بدست خود كردی: صدقه بدرویش بدست خود دادی، و آب طهارت بشب خود بنهادی و سر بپوشیدی. و گفت -صلی الله علیه وآله-: «هر كه مسلمانی را جامهٔ پوشاند، در حفظ خدای می باشد، تا از آن خرقه برو می ماند». و عایشه -رضی الله عنها- پنجاه هزار درم بصدقه بداد، و پیراهن پاره بردوخته بود، كه خود را پیراهن نكرد. و ابن مسعود گوید كه: «مردی هفتاد سال عبادت میكرد، پس گناه عظیم بر وی برفت كه عبادت او حَبط شد، پس درویشی بگذشت و یک گرده نان بدو داد: آن گناه او بیامرزیدند و عمل هفتاد ساله با وی دادند». و لقمٰن پسر را گفت: «هر گه كه گناهی بر تو برود، در پی آن صدقه بده و توبه كن». و عبدالله بن عمر شكر بصدقه بسیار دادی و گفتی: «خدای تعالی میگوید: لَنْ تَنَالُوا الْبِرَّ حَتَّىٰ تُنفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ [بنیكی هرگز نرسید، تا آنكه از آنچه دوست دارید بدیگران ببخشید[Menu]، و خدای تعالی داند كه من شكر دوست دارم». و بوسفیان گوید: «هر كه خود را بثواب صدقه محتاج تر از آن نداند كه درویش را بصدقه، آن صدقه از وی قبول نیوفتد». و حسن بصری -رحمة الله علیه- نخّاسی [فروشنده غلام و كنیز] را دید با كنیزكی نیكو، گفت: «بدو درم بفروشی؟»، گفت: «نه»، گفت: «خدای تعالی حور عین را بدو حبه می بفروشد، كه ازین كنیزک بسیار نیكوتر آید»، یعنی صدقه.