ذكر حق تعالی - ۲

 و برای این گفت: «الَّذِينَ يَذْكُرُونَ اللَّهَ قِيَامًا وَقُعُودًا وَعَلَى جُنُوبِهِمْ»؛ ثنا برین قوم كرد كه ایشان بر پای و نشسته و خفته در هیچ حال غافل نباشند، و گفت: «وَاذْكُرْ رَبَّكَ فِي نَفْسِكَ تَضَرُّعًا وَخِيفَةً وَدُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَالاٰصَالِ وَلا تَكُنْ مِنَ الْغَافِلِينَ»، گفت: «ورا یاد كن بزاری و به بیم و بترس، بامداد و شبانگاه، و بهیچوقت غافل مباش».

و رسول را -علیه السلام- پرسیدند كه: «از كارها چه فاضلتر؟» گفت: «آنكه بمیری و زبان تو تر بود بذكر حق تعالیٰ»، و گفت: «آگاه نكنم شما را از بهترین اعمال شما و پذیرفته ترین نزدیک پادشاه- جل جلاله-، و بزرگترین درجات شما، و آنچه بهتر است از زر و سیم بصدقه دادن، و بهتر است از جهاد كردن بدشمنان خدای، اگر چهٔ گردن های شما بزنند و شما گردنهای ایشان بزنید؟»، گفتند: «آن چیست یا رسول الله؟»، گفت: «ذكر الله»، یعنی یاد كرد حق تعالیٰ؛ و گفت حق تعالیٰ میگوید: «هر كه ذكر من ویرا از دعا مشغول كند عطای وی نزدیک من بزرگتر و فاضلتر از عطاء سایلان باشد»، و گفت: «ذكر خدای تعالیٰ در میان غافلان، چون زنده است میان مردگان، و چون درخت سبزست در میان گیاه خشک؛ و چون غازی است كه بجنگ بایستد میان گریختگان». و معاذ بن جبل -رضی الله عنه- میگوید كه: «اهل بهشت بر هیچ چیز حسرت نخورند مگر بر یكساعت كه در دنیا بریشان گذشته باشد، كه ذكر حق تعالیٰ نكرده باشد».